ครั้งหนึ่งสิงโตที่เป็นเจ้าป่าได้ตายลงสัตว์ในป่าจึงขาดผู้นำ
“พวกเราจะเลือกใครเป็นหัวหน้าแทนท่านสิงโตดี” สัตว์ทั้งหลายปรึกษากัน
“คนเป็นหัวหน้าต้องฉลาดและปราดเปรียว!” ช้างแนะนำ
ลิงกล่าว “ข้าเองจะขอเป็นผู้คุ้มกันให้” สัตว์ทั้งหลายจึงเลือกลิงให้เป็นเจ้าป่า
“ข้าคือเจ้าป่ารึ?” ลิงถามตนเอง “ข้ามีอำนาจยิ่งใหญ่ที่สุดในป่านี้…ไม่น่าเชื่อข้าจะได้เป็นเจ้าป่า”
เมื่อลิงได้รับยกย่องให้เป็นเจ้าป่า ลิงก็หยิ่งผยอง ผิดไปจากเดิม
“เจ้าเสือ เจ้าหนู เจ้ากระรอก แกไปหาผลไม้หวานๆ มาให้ข้ากิน” ลิงออกคำสั่ง
“นกน้อยร้องเพลงกล่อม อย่าหยุดเสียงจนกว่าข้าจะสั่ง!”
นับวันลิงใช้อำนาจข่มขี่สัตว์ใหญ่น้อยมากขึ้น และคุยโอ้อวดความสามารถของตนมากมาย
“ท่านจะมีความสามารถเท่าที่คุยหรือเปล่าหนอ?” สุนัขจิ้งจอกเฒ่าตัวหนึ่งเกิดสงสัย
ต้องทดสอบความสามารถท่านดู
คิดแล้วสุนัขจิ้งจอกเฒ่าจึงบอกกับลิงเจ้าป่าว่า
“ท่านเจ้าป่า ที่ตรงชายทุ่งแทบโน้นข้าพบต้นไม้ใหญ่ใบดก
มีผลสุกงอมหอมหวานน่ากินเหลือเกิน”
“เจ้าไปนำมาให้ข้าเดี๋ยวนี้” ลิงออกคำสั่ง “โธ่ ท่านก็รู้ ข้าปีนต้นไม้ไม่เป็น”
สุนัขเฒ่าพูดอย่างน่าสงสาร “เห็นมีก็แต่ท่านนี่แหละที่จะขึ้นไปเด็ดได้”
“เจ้าโง่…แก่แล้วยังเซ่ออีกต่างหาก” ลิงอวดฉลาดรีบให้สุนัขจิ้งจอกพาไปยังที่หมาย
และในที่สุดก็ติดจั่นนายพรานหาทางออกไม่ได้ “ช่วยข้าออกไปด้วย” ลิงสั่ง
“ท่านเฉลียวฉลาดกว่าพวกข้ามากนัก แค่ถูกขังอยู่ในกรงแค่นี้คง
หาทางออกได้ พวกข้าไปก่อนละนะ”
