ณ ท้ายหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่สวยงามมีแมลงวันฝูงใหญ่ฝูงหนึ่งบินผ่านมา
มันพบโถน้ำผึ้งหกตะแครงอยู่น้ำผึ้งหอมหวานไหลนองเต็มพื้น
ฝูงแมลงวันจึงพากันตอมกินน้ำผึ้งอย่างเพลิดเพลินแม้อิ่มแล้วก็ไม่บินจากไป
จนกระทั่งปีกและขาของเหล่าแมลงวันติดหนึบอยู่ในน้ำผึ้งข้นเหนียว
ไม่มีแรงขยับเขยื้อนแมลงวันตัวหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า
“ถ้าพวกเราไม่มัวตะกละตะกลามกินน้ำผึ้ง ก็คงไม่พบจุดจบอย่างนี้หรอก”
พวกมันพยายามจนสุดความสามารถไม่นานนักพวกมันก็ตายไปทีละตัวที่ละตัว
ในที่สุด…ฝูงแมลงวันก็ตายอยู่ในน้ำผึ้งนั้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ผู้หลงกับความสุขชั่วครู่…อาจพบความทุกข์ได้ในภายหลัง”
