กาลครั้งหนึ่ง มีแพะสองตัวกำลังกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข
…อยู่บนหุบเขาสูงชัน…ที่เต็มไปด้วยหินแห่งหนึ่ง
แพะทั้งสองตัวได้มาพบกัน บริเวณเหวลึกซึ่งมีกระแสน้ำเชี่ยวกราด
ลำต้นของต้นไม้ต้นหนึ่งล้มลงมาขวางพาดระหว่างเหว
ซึ่งแม้แต่กระรอกสองตัว…ยังไม่สามารถเดินผ่านอย่างปลอดภัยได้
เส้นทางที่แสนแคบนี้…อาจต้องใช้ความกล้าอย่างมาก…ในการเดินข้าม
แต่ไม่ใช่สำหรับแพะทั้งสองตัวนี้…
ความทะนงตนของมันทั้งสอง
ทำให้…ไม่มีตัวไหนยอมหลบ…ให้อีกตัวที่อยู่ตรงข้าม
เมื่อตัวหนึ่งก้าวขาลงบนท่อนไม้…อีกตัวจึงก้าวตามเช่นกัน
จนมาถึง ณ จุดตรงกลาง…พวกมันจึงใช้เขาชนกัน
เพราะไม่มีใครยอมหลีกทางให้ใคร
ในที่สุดพวกมันทั้งคู่ก็ตกเหว…และถูกกระแสน้ำอันเชี่ยวกราด…พัดพาไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การรู้จักโอนอ่อนผ่อนปรนบ้าง…ย่อมดีกว่าผู้ทระนงตนหรือมีทิฐิดื้อรั้น…
ที่ส่งผลให้ได้รับเคราะห์ร้ายในที่สุด”
