หนูนาตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในชนบท มันชอบกินผลไม้ มันอยู่อย่างมีความสุข
วันหนึ่งญาติของหนูนามาเยี่ยมจากในเมือง หนูนารวบรวมผลไม้มากมายไว้ให้หนูบ้านกิน
แต่หนูบ้านไม่ชอบกินผลไม้ หนูบ้านบอกว่า “อาหารพวกนี้น่าเบื่อเหลือเกิน”
“เธอเข้าไปในเมืองกับฉันเถอะ…ชีวิตในเมืองสนุกสนานกว่าที่นี่มากนัก”
ดังนั้นหนูนาจึงติดตามญาติของมันเข้าไปในเมือง พวกมันเดินทางมาถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่ง
พวกมันมุดลอดใต้ประตูหลังบ้านเข้าไปในบ้าน
หนูบ้านพาหนูนาเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร บนโต๊ะอาหารมีอาหารวางอยู่มากมาย
พวกมันเริ่มกินอาหารเป็นการใหญ่ หนูนารู้สึกมีความสุข มันพูดว่า
“อาหารพวกนี้ช่างอร่อยเหลือเกิน!”
ทันใดนั้นมีเสียงบางอย่างดังแว่ว หนูทั้งสองวิ่งไปหลบซ่อน อยู่หลังกองอาหาร
หนูบ้านบอกหนูนาว่า “อยู่เฉย ๆ ไว้น่ะ เจ้าแมวใจร้ายมา”
หนูนารู้สึกกลัวมาก แมวตัวหนึ่งเดินเข้ามาในห้องอาหาร มันหันไปมองรอบๆห้อง
แมวตัวนั้นกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะอาหาร
หลังจากนั้นเจ้าหนูนาก็คิดได้ว่า ชีวิตที่มีความสงบสุขเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับมัน
หนูนาพูดกับหนูบ้านว่า “ลาก่อนน่ะ ญาติที่รัก”
เจ้าหนูนาเอ่ย “เฮ้ย ทำไมรีบกลับนักล่ะ”
“อืมม์” เจ้าหนูนาตอบ…
“ข้าขอยอมกินถั่วในความสงบ…ดีกว่ากินเค้กในความหวาดกลัวแบบนี้…
ข้าขอกลับไปใช้ชีวิตที่ท้องทุ่งอย่างเดิมดีกว่า”
นิทานเรื่องสอนให้รู้ว่า
“มีชีวิตสงบสุขปลอดภัย…ดีกว่าสุขสบาย…แต่ต้องหวาดหวั่น…เต็มไปด้วยอันตราย”
