นกกาซึ่งมีขนสีดำขลับตัวหนึ่ง เฝ้ามองดูนกยูงรำแพนหาง
อวดขนสวยงามไปมาในป่าอยู่ทุกวัน
มันนึกด้วยความอิจฉาว่า ทำยังไงหนอ มันถึงจะมีขนสวยๆแบบนกยูงบ้าง
วันหนึ่ง ขณะที่มันกำลังนั่งเศร้าน้อยใจในความขี้เหร่ของตัวเอง
มันเหลือบเห็นขนของนกยูงที่ร่วงอยู่บนพื้น
จึงเกิดความคิดขึ้นมาทันทีว่า มันน่าจะสวยขึ้นได้…
ถ้าคอยเก็บขนของนกยูงมาแซมกับขนของมัน วันละเส้นสองเส้นจนทั่วตัว
“ข้าคือนกที่มีขนสวยที่สุดในป่า” นกการ้องประกาศไปทั่วทั้งป่า
และตั้งตัวมันเองเป็นราชาแห่งนกทั้งปวง
ซึ่งสร้างความไม่พอใจให้กับนกตัวอื่นๆ ยิ่งนัก
จนวันหนึ่ง ขณะที่นกกำลังเดินอวดขนจอมปลอมของมันอยู่นั้น
นกในป่าทุกตัวก็บินกรูเข้ามารุมจิกทึ้ง…
เอาทั้งขนนกยูงและขนของนกกาเองออกจากตัวนกกาขี้โอ่
จนไม่มีขนเหลืออยู่เลย…นกการู้สึกอับอายเป็นอันมาก
มันซมซานบินหนีออกจากป่าแห่งนั้น…ไปในทันที
และไม่หวนกลับมาอีกเลย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความงามที่จอมปลอมไม่ยั่งยืน…และไร้ผู้ชื่นชม”
