กาลครั้งหนึ่ง มีเม่นอยู่ตัวหนึ่ง กำลังเดินหาที่พักที่อยู่อาศัย
มันเดินไปจนพบที่อยู่ของงู จึงของูเข้าไปพักอาศัยอยู่ด้วย
ฝูงงูก็ยอมให้เม่นเข้าไปอาศัยร่วมอยู่ได้
แต่ไม่นานหลังจากนั้น พวกงูก็พบว่า…
เม่นสร้างความลำบากให้กับมันเป็นอย่างมาก
เพราะขนเม่นอันแหลมคม…
ต้องทำให้มันได้รับความเจ็บปวดยามเลื้อยคลานไปบนพื้นอยู่เนืองๆ
ในที่สุด พวกงูก็เอ่ยกับเม่นว่า
“พอกันที…ข้าทนไม่ไหวแล้ว ขอให้ท่านออกไปจากรังของเรา
ให้พวกเราได้อยู่กันอย่างมีความสุขเสียที”
“เป็นไปไม่ได้หรอก” เม่นกล่าวแย้ง
“ในเมื่อข้าอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
ถ้าใครในพวกเจ้าไม่พอใจที่จะอยู่กับข้า ก็ให้ออกไปเสียสิ!”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
1. การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ผู้ใด ควรพิจารณาลักษณะนิสัยของผู้นั้นให้ถ่องแท้เสียก่อน
2. ควรหลีกหนีคนที่มีนิสัยพาลหรือคนเห็นแก่ตัว ที่มักไม่คำนึงถึงความเดือดร้อนของผู้อื่น
