เมื่อน้ำทะเลลดลง แม่ปูก็นำขบวนลูกปูออกหากินตามชายหาด
แม่ปูเห็นลูกๆเดิเฉไปมาวุ่นวาย ไม่เป็นระเบียบก็พูดขึ้นว่า
“ลูกจ๋า…ทำไมเดินโย้เย้ไปมาอย่างนั้นล่ะ
เดินให้ตรงทางซิจะได้หากินเร็วๆ เดี๋ยวน้ำทะเลขึ้นก็หนีไม่ทันหรอก”
ลูกปูจึงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น แม่ช่วยเดินตรงๆเป็นตัวอย่างให้พวกเราดูหน่อยซิจ๊ะ”
เมื่อแม่ปูเดินให้ลูกปูดู แม่ปูเองก็เดินเฉไม่ตรงทาง
โย้เย้ไปมาตามธรรมชาติของปู แต่แม่ปูกลับไม่รู้สึกตัวเลย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“จงทำตนให้เป็นตัวอย่าง…ก่อนจะสอนให้ผู้อื่นทำตาม”
ซึ่งการทำตนให้เห็นเป็นตัวอย่างก่อน ย่อมให้ผลดีกว่าการสั่งสอนเพียงอย่างเดียว
