พ่อไก่หนุ่มตัวหนึ่งพร้อมกับฝูงแม่ไก่
กำลังคุ้ยเขี่ยอาหารหากินอยู่ที่ลานดิน ใกล้ๆกับทุ่งนา
ขณะที่มันกำลังคุ้ยดินอยู่นั้น
ได้พบกับพลอยเม็ดงามส่องประกายเม็ดหนึ่ง
มันจึงเอ่ยขึ้นว่า
“ถ้านายมาพบเจ้าละก็ เขาจะต้องเก็บเจ้าขึ้นไปแน่ทีเดียว
เพราะเจ้ามีค่าสำหรับเขา แต่สำหรับข้า เจ้าไม่มีค่าเลยแม้แต่น้อย
อันที่จริง…ข้าวสักเมล็ดนั้น…ยังจะมีค่ามากกว่าเจ้า
พวกเพชรพลอยทั้งหมดในโลกเสียด้วยซ้ำ “
แล้วพ่อไก่ก็เลิกสนใจ
หันไปคุ้ยเขี่ยอาหารของตนต่อไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“คนที่รู้ความต้องการของตนจะมีความสุข…คนฉลาดชอบสิ่งที่จำเป็น
…มากกว่าเครื่องประดับอันระยิบระยับที่ไม่มีค่าอันใด…
นอกจาก ก่อให้เกิดความเย่อหยิ่งและความฟุ้งเฟ้อ”
