สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งเกิดพลัดตกลงไปในบ่อน้ำมันพยายามที่จะตะเกียกตะกายขึ้นจากบ่อแต่ไม่เร็จ…ขณะนั้นมีแพะกระหายน้ำตัวหนึ่งเดินผ่านมาริมบ่อน้ำมองเห็นสุนัขจิ้งจอกอยู่ในบ่อน้ำนั้นจึงร้องถามว่า
“เป็นไง สหาย น้ำในบ่อนั้นคงมีมากและอร่อยซินะ”
สุนัขจิ้งจอกจึงบอกกับแพะว่า “ลงมากินด้วยกันซิเพื่อน น้ำในบ่อนี้ทั้งเย็นและหวาน
แล้วก็มีมากเสียด้วย ข้ากินเท่าไรๆ ก็ไม่หายอยาก…สหายลงมาซิ”
แพะได้ฟังดังนั้น ก็กระโดดลงไปในบ่อตามคำชักชวนของสุนัขจิ้งจอกทันที
สุนัขจิ้งจอกได้โอกาส จึงเหยียบเขาแพะ กระโดดขึ้นมาจากบ่อได้
มันตะโกนบอกแก่แพะว่า
“ถ้าเจ้ามีสมองสักครึ่งหนึ่งของหนวดเคราของเจ้า
เจ้าก็คงจะต้องมองให้แน่ใจเสียก่อน ที่จะกระโดดลงไป…”
“ข้าไปล่ะ…สหายหน้าโง่” แล้วเจ้าสุนัขจิ้งจอกก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดี
ปล่อยให้เจ้าแพะผู้โชคร้ายต้องตกอยู่ในบ่อน้ำนั้นต่อไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การทำสิ่งใดโดยมิได้พิจารณาเสียก่อน ย่อมนำมาซึ่งความทุกข์”
ดังนั้น ก่อนที่เราจะตัดสินใจทำอะไรลงไปนั้น ควรคิดไตร่ตรองถึงวิธีที่จะทำให้บรรลุเป้าหมายเสียก่อน แล้วจึงค่อยลงมือทำ…มิเช่นนั้นก็จะมานั่งเสียใจทีหลังเหมือนกับเจ้าแพะ ที่มัวคิดแต่จะดื่มน้ำเพื่อดับกระหาย แต่ลืมนึกไปว่า เมื่อลงไปดื่มน้ำในบ่อแล้ว ตนเองจะขึ้นมาจากบ่อน้ำได้อย่างไร
