จิ้งจอกหางด้วน

สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งหลุดออกจากกับดักของนายพรานมาได้
เพราะดิ้นหนีจนหางขาดติดอยู่ที่กับดัก หมาจิ้งจอกรู้สึกอับอายมากที่หางด้วน
เมื่อกลับเข้าฝูงจึงพูดจาหว่านล้อมให้สุนัขจิ้งจอกทุกตัวตัดหางทิ้ง
จะได้หางด้วนเหมือนกับตน
“ข้าเพิ่งคิดออกว่า หางที่เป็นพวงยาวนี่มันช่างเกะกะ รุ่มร่ามจริงๆ
วิ่งก็ช้า ข้าจึงตัดหางทิ้งซะ…ทำให้สง่างาม..โดดเด่น..
และวิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย พวกเจ้าก็น่าจะตัดหางทิ้งเหมือนข้านะ”
แล้วเพื่อนๆของมันทั้งหมด ต่างก็คล้อยตามไปกับวาจาที่เจ้าเล่ห์นั่น

สุนัขจิ้งจอกอาวุโสตัวหนึ่ง ที่คอยเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆจึงพูดขึ้นว่า
“พวงหางที่ดูสวยงามของพวกเราเป็นสิ่งที่มีค่า เราควรภาคภูมิใจกับมัน
แล้วข้าก็เห็นว่าสุนัขจิ้งจอกหางด้วนไม่เห็นมีอะไรวิเศษตรงไหน!
เจ้าอย่าพยายามมาหลอกพวกเราให้ยากเลยดีกว่า…
เจ้าอับอายที่ไม่มีหาง ก็เลยคิดจะให้พวกเราตัดหางทิ้งเหมือนอย่างเจ้าใช่ไหมล่ะ”
ในเวลานั้น สุนัขจิ้งจอกหางด้วนรู้สึกสมเพชตัวเอง และอับอายเป็นอย่างมาก
ส่วนเพื่อนสุนัขจิ้งจอกตัวอื่นๆ…เมื่อได้ฟัง…ก็พากันเมินหน้าหนี
ไม่มีตัวใดหลงเชื่อและและคิดอยากคบค้าสมาคมกับสุนัขจิ้งจอกหางด้วนอีกเลย…
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
1). “สิ่งที่ตนเห็นว่าน่าอับอาย ก็ไม่ควรหว่านล้อมให้ผู้อื่นเห็นดีด้วย”
2). “ผู้มีปัญญาย่อมไม่คล้อยตามคำพูดของใครง่ายๆ”