กาลครั้งหนึ่ง มีวัวสามตัวมันเป็นมิตรที่ดีต่อกันและมีความสามัคคีมาก
วัวทั้งสามอาศัยอยู่ในทุ่งกว้างที่ป่าใหญ่อัฟริกา
และมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเวลาใดๆก็ตาม
ทั้งเวลากินหญ้าหรือแม้แต่เข้านอน ก็มักจะอยู่ใกล้ๆกันตลอดเวลา
จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่วัวทั้งสามตัวกำลังยืนกินหญ้าอยู่นั้น
ได้มีสิงโตหิวโซตัวหนึ่งเดินผ่านมาเห็นเข้า มันหมายที่จะบุกเข้าไปจับกินเหยื่อ
“ว้าว! พวกมันดูน่าอร่อยมากเลยเชียว” สิงโตกล่าว
เมื่อวัวทั้งสามเห็นสิงโตก็ไม่มีทีท่าว่าจะเกรงกลัวแต่อย่างใด
แต่กลับยืนหันหน้าปะทะกับสิงโตในทันที
“ม่อๆๆ…กางเขาหันหน้าสู้กับสิงโต ห้ามแยกจากกันเป็นอันขาด” วัวตัวหนึ่งกล่าว
สิงโตจึงไม่สามารถที่จะเข้าไปใกล้ และทำอะไรพวกวัวทั้งสามได้เลยสักนิด
มันจึงทำได้ก็เพียงแค่เดินเมียงมองอยู่ห่างๆ และรอบๆ เท่านั้น
มันเฝ้ารอคอยหาโอกาสที่จะบุกเข้าโจมตี…แต่แล้วก็ต้องเลิกลาและถอยห่างไปในที่สุด
เจ้าวัวกล่าวตัวหนึ่งกล่าวขึ้นว่า
“ถ้าพวกเราร่วมมือสามัคคีกัน ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวเจ้าสิงโตนั่นเลยสักนิด“
สิงโตรู้สึกอับอายมาก ที่ไม่สามารถกินพวกวัวนั้นได้
“ฮึ้ม… มันน่าจะมีหนทางดีๆอยู่บ้างซิ” สิงโตพยายามใช้ความคิด
“อ้อ…ข้ารู้แล้ว!..เพราะพวกมันมีความสามัคคีกันนี่เอง…ข้าถึงจับพวกมันกินไม่ได้ซะที”
“ดังนั้น ข้าต้องจัดการทำให้พวกมันแตกแยก…ขาดความสามัคคีเสียก่อน…
แล้วถึงตอนนั้น ข้าก็จะจับพวกมันกินทีละตัวได้อย่างง่ายดาย…ฮ่าๆ!”
เมื่อสิงโตคิดได้ดังนั้น มันได้ย้อนกลับมาปรากฏตัวในทุ่งกว้างที่พวกวัวทั้งสามตัวอยู่อีกครั้ง
“ดูสิ…นั่นพวกมันกำลังแยกกันไปยืนกินหญ้าอยู่ในที่ห่าง ๆ กันพอดีเลยเชียว”
สิงโตรีบเดินไปในที่ที่ใกล้ ๆ กับวัวตัวสีแดงก่อน แล้วกระซิบด้วยเสียงที่นุ่มนวลที่สุดว่า
“นี่นี่..นายสีแดง เราต้องขอยอมแพ้ในความเก่งกาจของพวกท่านแล้วหล่ะ
เพราะพวกท่านนั้นทั้งเก่งทั้งแข็งแรง..เราขอนับถือ..แต่ว่านะ!…
เราอยากรู้จังเลย..ว่าท่านทั้งสามนั้นใครคือผู้ที่เก่งและแข็งแรงที่สุดในฝูงล่ะ”
วัวตัวสีแดงจึงพูดว่า “พวกเรานั้นทั้งเก่งและแข็งแรงด้วยกันทั้งสามนั่นแหละ”
สิงโตทำท่าทีเป็นตกใจ แล้วกล่าวว่า
“จริงรึท่าน…แต่ที่ข้าได้ยินมาจากวัวตัวอื่นนั้น..มันไม่ใช่อย่างเช่นที่ท่านพูดนี่!”
วัวตัวสีแดงรู้สึกแปลกใจมาก จึงถามไปว่า “แล้วพวกนั้นพูดว่าอย่างไรรึ?”
สิงโตจึงได้ทีพูดว่า “วัวตัวสีดำนั้นบอกว่ามันนั้นทั้งเก่งและแข็งแรงที่สุดในฝูง
แล้วยังบอกอีกด้วยว่า ถ้าลองไม่มีมันแล้ว…รับรองว่า…
วัวตัวสีแดงกับวัวตัวสีน้ำตาลจะต้องโดนสิงโตกินไปตั้งนานแล้ว…อีกด้วยนะท่าน”
”ฮึ…อะไรนะ! …ทำไมมันถึงได้พูดห่วยๆและแย่มากอย่างนี้ได้นะ”
วัวตัวสีแดงพูดขึ้นด้วยความโกรธอย่างมาก
จากนั้น สิงโตก็ได้ไปพูดหลอกลวงเช่นนี้กับวัวสีน้ำตาล
“นี่นี่…ท่านสีน้ำตาล..ท่านรู้ไหม?…เจ้าวัวสีดำนั้นได้พูดป่าวประกาศไปทั่วนะว่า…
ตัวมันนั้นมีหน้าที่คอยคุ้มครองภัยให้กับวัวทั้งสอง
หาว่าท่านวัวทั้งสองนั้นอ่อนแอ…และทำอะไรที่เป็นประโยชน์ไม่ได้เสียเลย”
เจ้าวัวสีน้ำตาลได้ยินดังนั้น มันก็โกรธมากๆ…
แล้วสิงโตก็ได้ไปพูดหลอกลวงเช่นนี้อีกกับวัวสีดำ…ตามแผนได้อย่างแนบเนียน
แล้วในที่สุด..ที่ทุ่งหญ้ากว้างก็เป็นอันได้เกิดการต่อสู้กันขึ้นมาเสียแล้ว
เจ้าวัวตัวสีดำตะโกนเสียงดังว่า
“มาเลย…เราจะต้องมาสู้กัน…ให้รู้แน่ชัดไปเลยว่าใครคือผู้ที่เก่งและแข็งแรงที่สุดในฝูง”
แล้ววัวสีแดงก็พูดขึ้นด้วยความโกรธว่า
“ตัวที่เก่งและแข็งแรงที่สุดก็คือข้า!”
มันทั้งสามตัวจึงเริ่มต่อสู้กัน..โดยใช้เขาอันแหลมคมของพวกมันต่อสู้กันเองสุดกำลัง
…อย่างที่ไม่ยอมลดละให้กันและกันเลย
“ม่อๆๆม่อๆๆ” วัวทั้งสามตัวจึงมีอันต้องนองเลือด
จากการต่อสู้…วัวทั้งสามได้รับบาดเจ็บอย่างมาก…และอ่อนแรงลงอย่างไม่ได้สติ
แล้ววัวทั้งสามก็จำต้องขาดความสามัคคี…ตัดขาดความเป็นมิตรที่ดีต่อกันในที่สุด
“ม่อๆ…ข้าไม่ปรารถนาที่จะอยู่กับพวกเจ้าอีกต่อไปแล้ว” วัวทั้งสามตัวกล่าว
สิงโตเฝ้ามองดูเหตุการณ์นั้น มันยิ้มด้วยความพอใจ
มันได้โอกาสเข้าไปจับพวกวัวที่อ่อนแรงใกล้ตาย…ทีละตัวๆ…แสนง่ายดาย
สิงโตจึงแสนสบายไม่ต้องทำอะไร…แต่มีอาหารตุนเป็นเนื้อวัวกิน…ได้ตั้งสามวัน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การแตกความสามัคคี…นำมาซึ่งความสูญเสีย”
