กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.........มีสิงโตผู้น่าเกรงขามตัวหนึ่ง มันจะคำรามในเวลาออกล่าเหยื่อ สัตว์ต่างๆ ที่ผ่านมาได้ยินต่างก็หวาดกลัวเเละรู้ว่าเป็นเสียงสิงโต จึงออกตัววิ่งหนีเอาตัวรอดกันเป็นพัลวัล กันไปได้ก่อนที่จะกลายเป็นอาหารสิงโต เจ้าสิงโตได้คิดหาวิธีล่าเหยื่ออย่างไรดี
เจ้าสิงโตจึงได้ทำอุบายไปตีสนิทกับลา ซึ่งไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่ แล้วชวนลาออกไปล่าเหยื่อกับตน ลาได้ยินดังนั้นก็ดีใจเป็นยิ่งนักที่ได้เป็นเพื่อนกับสิงโตเจ้าป่าผู้น่าเกรงขาม จึงทำตามที่สิงโตบอกทุกอย่าง
โดยลาเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ พอมีสัตว์ต่างๆ ผ่านมาลาก็จะร้องสุดเสียง พวกสัตว์ต่างๆไม่เคยได้ยินเสียงของลา จึงตกใจพากันวิ่งไปอีกทางซึ่งสิงโตคอยดักซุ่มอยู่แล้ว จึงกลายเป็นอาหารของสิงโต
ในวันนั้นสิงโตจึงได้กินอย่างอิ่มหนำสำราญ โดยไม่ต้องออกแรงไล่ล่าเหยื่อ
เจ้าลาก็คุยโอ่อย่างภูมิใจ ที่สิงโตได้กินอิ่มได้ก็เพราะเสียงอันน่ากลัวของตน สิงโตก็ได้แต่ยกยอปอปั้นลา ทั้งๆ ที่รู้ว่าสัตว์ต่างๆ นั้นออกวิ่งหนี เพราะตกใจในเสียงที่ประหลาดๆ ของลาต่างหาก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
คนโง่ย่อมตกเป็นเครื่องมือของคนฉลาด
