กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.....หมาป่าตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่าใกล้ๆกับโรงนา มันชอบแอบเข้าไปงีบหลับอยู่ในรางหญ้าของวัวในโรงนาอยู่เสมอ เพราะว่าอุ่นและนอนหลับสบาย
อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าหมาป่าได้กระโดดเข้าไปในรางหญ้าของวัวอีก แล้วก็ขดตัวลงบนหญ้าในรางนั้น แต่ไม่นานเท่าไหร่ เจ้าวัวก็กลับมาจากการทำงาน ก็ได้เข้ามาที่รางหญ้าเพื่อจะกินหญ้า
เจ้าหมาสะดุ้งตื่น มันรู้สึกโกรธเดือดดาลเป็นอย่างมาก
มันลุกขึ้นยืนเห่าวัว และเมื่อวัวจะเข้าไปกินหญ้ามันก็ทำท่าจะกัด
ลุกขึ้นแยกเขี้ยวเห่าไล่วัว ไม่ให้กินหญ้า
วัวจึงพูดด้วยความอดกลั้นว่า
“เจ้าหมาเกเร หญ้านี่มันเป็นอาหารของข้า เป็นหญ้าที่เจ้าไม่กิน เจ้าก็ยังขัดขวางไม่ให้ข้ากินอีกรึ”
เจ้าหมาป่ามันก็เห่าวัวอย่างโกรธเคือง จนสุดท้ายวัวจึงต้องเดินออกไปจากที่ตรงนั้น
แล้วไปกินหญ้าในรางอื่นรอบๆโรงนาแทน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“คนนิสัยพาล…มักขัดขวางและทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนเสมอ”
