กาลครั้งหนึ่ง มีกบฝูงหนึ่งเดินทางรอนแรมไปในป่า
กบสองตัวเกิดตกลงไปในหลุมลึก
เมื่อกบตัวอื่นๆ เห็นว่าหลุมนั้นลึกแค่ไหน
มันก็พากันบอกเจ้ากบสองตัวนั้นว่า
“โธ่…กรรมของพวกเจ้าจริงๆ…พวกเจ้าคงต้องตายเป็นแน่แท้
…เพราะหลุมมันช่างลึกเหลือเกิน”
แต่มันทั้งสองก็ไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น
พวกมันพยายามที่จะกระโดดออกมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี
กบตัวอื่น ๆ ที่อยู่ข้างบนพูดขึ้นว่า
“โธ่เจ้ากบทั้งสอง..พวกเจ้าจงละความพยายามเสียเถิด…
ถึงจะพยายามฝืนเพียงใด…พวกเจ้าก็คงหนีไม่พ้นความตายอย่างแน่นอน”
สุดท้ายเจ้ากบหนึ่งในสองตัวที่อยู่ในหลุม…ก็เชื่อคำพูดของเจ้ากบตัวอื่น ๆ
แล้วละความพยายาม…มันร่วงลงไป…และตายในที่สุด
กบอีกตัวยังคงพยายามกระโดดให้แรงที่สุดเท่าที่มันจะทำได้
ฝูงกบร้องตะโกนอีกครั้ง
“โธ่เจ้ากบเอ๋ย…เจ้าจงหยุดความเจ็บปวด…ด้วยการยอมตายไปเถอะนะ
พวกเราสงสารเจ้าเหลือเกิน…จะทรมานตัวเองทำไม…อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี!
เชื่อเราเถอะ…เจ้าจะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวด”
เจ้ากบกระโดดแรงขึ้นกว่าเดิม…และในที่สุด…มันก็ทำสำเร็จ!
พอมันออกมาจากหลุมนั้นได้…
กบตัวอื่นๆก็ถามว่า
“เจ้าไม่ได้ยินพวกเราพูดหรอกรึ?”
เจ้ากบตัวนั้น…อธิบายว่า…ตัวมันเองหูตึง!…
มันคิดอยู่ตลอดเวลาว่า…
“พวกกบตัวอื่นๆให้กำลังใจตัวมันเอง….อยู่ตลอดเวลาที่มันอยู่ในหลุม (^_^)”…
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
คำพูดมีพลังสามารถบันดาลความเป็นความตายได้…คำพูดให้กำลังใจเวลาที่คนอื่นกำลังเศร้าสามารถช่วยดึงคนเหล่านั้นออกมาจากความทุกข์…และช่วยให้พวกเขาผ่านพ้นวันคืนที่เลวร้ายนั้นไปได้…ดังนั้นจงระมัดระวังสิ่งที่ตนพูดให้ดี…จงพูดแต่สิ่งที่ดีงามกับใครก็ตามที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของท่าน…เรื่องพลังแห่งคำพูดนั้น…บางครั้งก็ยากที่เราจะเข้าใจว่า…คำพูดให้กำลังใจเพียงหนึ่งคำ…จะก่อให้เกิดผลตามมาได้มากมาย…ขนาดนั้น
