กาลครั้งหนึ่ง มียุงน้อยตัวหนึ่งกำลังบินไปรอบๆตัวสิงโตเจ้าป่าที่กำลังหลับใหลอยู่
สิงโตรู้สึกรำคาญจึงตียุงน้อยตัวนั้น แต่ก็ไม่สำเร็จ
ยุงจึงบินพุ่งเข้าไปกัดที่แก้มของสิงโต
ต่อมายุงน้อยก็ไปบินสร้างความรำคาญที่รอบ ๆ จมูกของสิงโตอีก
สิงโตพยายามตียุงอีกแต่ก็ไม่สำเร็จตามเคย ยุงน้อยจึงกัดเข้าที่จมูกของสิงโต
ยุงภูมิใจในผลงานของตัวเองมากที่สามารถสร้างความรำคาญและกัดสิงโตได้
จึงเอ๋ยกับสิงโตว่า “ท่านเป็นถึงเจ้าป่า…
แต่ใยท่านจึงถูกยุงตัวเล็ก ๆ อย่างข้ากัดได้”
ยุงน้อยจึงบินตามสิงโตเข้าไปในป่าที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม
และในที่สุดยุงน้อยก็บินไปติดกับใยแมงมุมเข้า
และไม่สามารถที่จะแกะตัวเองออกจากใยแมงมุมนั้นได้
“เหนียวนุ่มจริงๆ” แมงมุมกล่าวเนื่องจากมันได้กินยุงน้อยเข้าไปแล้ว
ยุงน้อยที่สามารถกัดสิงโตได้…แต่มันก็ไม่สามารถที่จะกัดแมงมุมได้
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ทุก ๆ คนมีจุดแข็งและจุดอ่อนของตัวเอง…เราจะต้องไม่ให้สิ่งเหล่านี้มาทำลายตัวเราได้”
“รู้จักประมาณตนและอย่าประมาท…ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป”
