ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน และมักออกหากินด้วยกันเสมอ
วันหนึ่งในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินเลียบหนองน้ำอยู่
มีนกกระยางตัวหนึ่งบินผ่านมา
“นี่แน่ะเพื่อน ตรงโน้นมีหนองน้ำอีกแห่งหนึ่งที่นั่นมี
…กุ้ง หอย ปู ปลา เยอะแยะเชียว” นกกระยางบอก
นกกระสาและห่านจึงพากันบินไปยังหนองน้ำตามที่นกกระยางได้บอกมา
ที่หนองน้ำแห่งนั้นมีอาหารอุดมสมบูรณ์จริงตามที่นกกระยางพูด
ห่านนั้นกินอาหารมากจนพุงกางในขณะที่นกกระสากินพออิ่ม
“นานๆ ถึงจะพบแหล่งอาหารอุดมสมบูรณ์อย่างนี้
ทำไมท่านถึงกินเพียงนิดเดียวล่ะ” ห่านถาม
“ข้าอิ่มแล้ว ถ้ากินมากเกินไป ข้ากลัวว่าจะบินกลับไม่ไหว” นกกระสาตอบ
“แต่ข้ายังกินได้อีกเยอะ” ห่านพูดแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป
ขณะนั้นมีนายพรานคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นนกทั้งสองเข้า
นายพรานจึงยกธนูขึ้นเล็งไปที่นกสองตัวนั้นทันที
นกกระสาบังเอิญเหลือบมาเห็นนายพรานเข้าพอดี
จึงร้องเตือนห่าน…ก่อนที่ตัวเองจะรีบบินหนีไป
ห่านซึ่งกินอาหารมากเกินไป…จนบินหนีไม่ไหว
มันจึงถูกนายพรานยิงตายในที่สุด…
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความโลภ…ความไม่รู้จักพอ…อาจนำภัยมาสู่ตนได้”
