บริเวณแถวแม่น้ำแห่งนี้ มีสัตว์ตัวอื่นอาศัยอยู่มากมาย เจ้าคางคกมันมีนิสัยชอบคุยโวโอ้อวด ต่างๆนาๆ ว่าตัวเองนั้นเก่งกว่าสัตว์ตัวอื่นๆ จนสัตว์ตัวอื่นต่างเอือมระอา
อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าคางคกก็ออกมาหาอาหารบริเวณริมแม่น้ำเช่นทุกครั้ง ได้พบกับกระต่ายที่เดินผ่านมากินหญ้าที่ริมแม่น้ำว่า
“นี่เจ้ากระต่าย รู้ไหมว่าเราโชคดีแค่ไหน”
“โชคดียังไง เจ้าคางคก” กระต่ายถาม
“ข้าบังเอิญ ได้ยาวิเศษมาน่ะสิ สามารถรักษาพวกสัตว์ได้ ไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร ร้ายแรงขนาดไหน ก็รักษาได้ ” เจ้าคางคกได้ที ก็คุยโวเป็นการใหญ่
เจ้ากระต่ายและสัตว์ตัวอื่น ๆ นึกแปลกใจที่เจ้าคางคกพูดเช่นนั้น
เจ้ากระต่ายจึงเอ่ยขึ้นว่า “แต่เจ้าดูคล้ายเป็นโรคร้ายนะ ผิวขรุขระ ถ้ามียาดีแล้วทำไมไม่รักษาตัวเจ้าก่อนหละ “
คางคกได้ยินดังนั้นจึงก้มลงมองตัวเอง เป็นความจริงดังเจ้ากระต่ายว่า จึงเกิดความอาย ที่ตัวเองมีตุ่มเป็นเม็ด ๆ เต็มไปหมดทั้งตัว จึงกระโดดลงน้ำไป
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
1. การคุยโวโอ้อวดเกินความจริง ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อันใดเลย
2. การพูดหรือทำสิ่งใดก็ตาม ต้องดูตัวเองก่อน
