กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ที่ฟาร์มเลี้ยงกวาง มีกวางน้อยน่ารักตัวหนึ่ง มีนิสัยชอบเล่น วิ่งเล่นสนุกสนาน ไม่อยู่นิ่ง ไม่ชอบอยู่ในฝูงมักวิ่งหนีออกไปเล่นที่อื่นเสมอ และบ่อยครั้งคนเลี้ยงกวางจะต้องไล่ตามกวางน้อยให้กลับเข้ามาในฝูง เพื่อไม่ให้ พลัดหลงไปอยู่กับ กวางของคนอื่น
คนเลี้ยงกวางต้องเหนื่อยกับการไล่จับเจ้ากวางน้อยเสมอ จนรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญมาก วันหนึ่งเจ้ากวางน้อยวิ่งหนีออกไปเล่นที่อื่นอีก คนเลี้ยงเกิดความโมโหมาก จึงเอาไม้ท่อนตีเข้าที่ขาหลัง จนเจ้ากวางน้อยล้มลงเดินไม่ได้ เพราะเจ็บที่ขา
คนเลี้ยงกวางนึกได้ว่านายจ้างคงต้องดุด่าตนเป็นแน่แท้ ที่ทำให้กวางบาดเจ็บ อาจโดนไล่ออกได้ จึงรีบทำแผลเพื่อ ปกปิดความผิด ที่ทำไว้ กวางน้อยเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “ความจริงก็เป็นความจริงจะให้เป็นอย่างอื่น คงเป็นไปไม่ได้แน่ ท่านจะไปกังวลใจทำไม”
คนเลี้ยงนึกเสียใจที่ได้ทำลงไปแบบนั้น เพราะอารมณ์ความโกรธ เป็นเพราะตัวเอง ที่ใจร้อนไม่ทันคิด ไม่ทำให้เป็นผลดีแต่อย่างไร ทำให้ตน ต้องมานั่งลำบากใจ ที่ต้องมาคอยตอบนายจ้างอีก จะตำหนิกวางน้อยก็ไม่ได้เพราะ มันเป็นแค่สัตว์
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” การกระทำสิ่งใด ต้องคิดก่อนทำเสมอ
